Overstromingen en patiënt in het ziekenhuis

Hallo allemaal,

Ik heb weer heel wat meegemaakt hier in Suriname. Ik zal beginnen bij het begin.
Het was een ontzettend regenachtige dag. Het regende zo lang en zo hard dat Jana en ik het niet aandurfden om op de fiets naar stage te gaan. We belden een taxi, maar die kwam niet opdagen. Ondertussen was onze hele straat onder water gelopen en niet zo'n klein beetje ook. Uiteindelijk hebben wij aan onze huurbaas gevraagd of hij ons af zou kunnen zetten bij het ziekenhuis (onze huurbaas is ook een taxichauffeur). Hij ging akkoord en bracht ons richting het ziekenhuis. Helaas konden we niet helemaal bij het ziekenhuis komen in verband met files door het hoge water. We zijn dus eerder uitgestapt en gingen lopen.
We kwamen onderweg een collega tegen die net uit de nachtdienst kwam. Ze vertelde ons dat we onze schoenen uit zouden moeten doen om bij het ziekenhuis te komen. Wij dachten dat ze overdreef, maar we ontkwamen er niet aan om op onze blote voeten met de witte broek omhoog getrokken door het hoge water te lopen naar het ziekenhuis. Wat een belevenis, echt alles stond onder water.
Op de terugweg hadden we hetzelfde probleem, alleen reden er nu geen taxi's meer. We moesten dus aan de wandel door het vieze, hoogstaande water in onze spierwitte kleding. Een man die voorbij kwam in een grote pick-up bood aan ons een stuk op weg te helpen. We waren hier erg dankbaar voor. Onderweg hebben we onze ogen uitgekeken, er was overal zo veel water. Zelfs huizen waren onder water gelopen. De man zette ons in de buurt van ons appartement af en we vervolgden onze weg. Ik heb echt ontzettend veel gelachen onderweg. Ik kon gewoon niet geloven dat dit echt gebeurde. Het was een hele bijzondere en grappige ervaring die ik niet had willen missen.

's Avonds kregen Jana en ik bezoek van twee van onze vrienden die we hier hebben leren kennen. Jammer genoeg is de avond niet op een leuke manier geëindigd. Ik weet er zelf niet zo heel veel meer van af. Wat ik nog wel weet is dat ik naar de keuken liep om iets te doen en toen voelde ik mij ineens helemaal niet goed en ik kreeg hoofdpijn. Ik ben op de grond gevallen en ben buiten bewustzijn geraakt. Jana heeft mij samen met onze twee gasten naar het ziekenhuis gebracht met de auto. Mijn collega's van de SEH vertelden mij de volgende dag dat ze mij als een "poppetje" naar binnen hadden getild. Ze vonden het jammer dat ze het niet gefilmd hadden omdat ze het er zo leuk uit vonden zien.
Ik vertelde op de SEH dat ik een migraine aanval had gehad en dat dit voor mij een bekend patroon was. Toch wilden ze graag uitsluiten dat het niet veroorzaakt werd door een bacterie in mijn liquor. Dit betekende dat ik een lumbaalpunctie zou krijgen. Dat was niet echt iets waar ik naar uit keek. Ik vond het dood eng en ik wilde het eigenlijk helemaal niet.
De lumbaalpunctie werd op de SEH uitgevoerd en helaas heb ik daarna als complicatie last gehad van hoofdpijnen bij opzitten. Ik kon nog geen drie seconden recht overeind zitten voordat ik vreselijke hoofdpijn begon te krijgen. Aangezien de hoofdpijn na een week nog niet weg was, werd ik wederom opgenomen in het ziekenhuis. Dit maal voor het plaatsen van een bloodpatch. Dit betekende dus nog een ruggenprik, ik vond het verschrikkelijk. De artsen verzekerden mij dat het net zo zou zijn als de lumbaalpunctie, maar dat was dus niet zo...

Ik werd naar de OK gebracht voor het plaatsen van de bloodpatch. De kamer is daar totaal niet te vergelijken met een OK in Nederland. Er zijn geen witte muren, de vloer is kapot, er staan stapels dozen tegen de muur en op het plafond zitten een paar schimmelplekken. Ik was zo bang toen ik daar lag.
Er zou bloed afgenomen worden uit mijn arm/pols, wat vervolgens via een naald in mijn rug op de plaats van de vorige punctie gespoten zou worden. De anesthesist kon echter geen geschikt bloedvat vinden om bloed af te nemen (ik had al drie infusen gehad van mijn vorige opname in het ziekenhuis). Met een echo-machine probeerden ze mijn bloedvaten in kaart te brengen, maar dat lukte niet. Er was geen flow zichtbaar en mijn vaten waren erg dun. Ik heb nu dus officieel bewijs dat ik moeilijk te prikken ben. Ze hebben uiteindelijk besloten om een nieuw infuus te plaatsen op mijn linkerhand.
De ingreep begon, ik kreeg een verdoving op de plaats waar ze mijn huid zouden aanprikken. Een verdoving die wat mij betreft overbodig was, want de prik van de verdoving was net zo erg als de prik van de naald zelf en de verdoving was alleen voor het bovenste huidoppervlak.
Al snel bleek dat de anesthesist die de bloodpatch bij mij zou plaatsen nog niet veel ervaring had. Ze heeft een paar keer flink mis geprikt waardoor er nog meer liquor weggelekt is en mijn hoofdpijnprobleem in eerste instantie dus nog erger werd. Er is zelfs in mijn spinale ruimte geprikt, wat ontzettend pijnlijk was. Toen de naald eenmaal goed zat, was het tijd voor het plaatsen van het infuus om bloed af te nemen (+/- 10 cc). Ze wilden mij prikken met een grijze naald (de grootste die er is, echt heel erg dik). Het is tot vier keer toe mis gegaan met prikken en er liep bloed over mijn handen en benen naar beneden. Uiteindelijk hebben ze een groene naald (een kleinere naald) ingebracht, waar ze vervolgens wel bloed uit konden halen.
Ik voelde mij verschrikkelijk. Ik heb nog nooit zo veel pijn gevoeld in mijn hele leven. De ingreep zou maar 5-10 minuutjes duren en ik heb daar ruim een half uur met hevige pijn gezeten.
Nadat ik weer mocht liggen toen de ingreep klaar was, hebben ze mijn vitale functies gecontroleerd. Mijn bloeddruk was 214/129, mijn hartslag was 114 en mijn saturatie was 96%. Ik heb nog nooit zulke waarden bij mijzelf gezien.

Ik heb het ziekenhuis dus ook even vanuit het patiëntenperspectief mogen bezichtigen. Ik ben echter niet van plan om dit ooit nog een keer te doen.

Groetjes vanuit Paramaribo,

Anniek