Eerste stageweek zit er op
Door: Anniek de Groot
Blijf op de hoogte en volg Anniek
17 April 2016 | Suriname, Paramaribo
Hallo allemaal,
Mijn eerste stageweek zit erop en ik wil jullie graag vertellen wat ik tijdens deze week allemaal meegemaakt heb. Ik heb van alles en nog wat gedaan op het gebied van handelingen uitvoeren en ik heb ook wat pech gehad. Wil je weten waar dit over gaat, lees dan verder.
Mijn eerste dag op de SEH in het AZP was erg leuk. Ik heb kennis gemaakt met verschillende collega's en ik heb een korte rondleiding gehad. Ik was ingedeeld bij de observatieruimte achter (OBS achter). Hier stond ook een andere Belgische stagiaire, Greetje, ingedeeld. Zij liep hier al bijna vier weken stage. Greetje heeft mij op sleeptouw genomen en mij laten zien waar ik de meeste dingen kan vinden. Helaas is het wel zo dat nagenoeg niets een vaste plaats heeft binnen de SEH. Het is dus eigenlijk zoeken naar een speld in een hooiberg als je iets dringend nodig hebt. Ik heb ook wat tips van haar gekregen over de gang van zaken op de SEH:
1. Als je een vacutainer vindt, stop hem dan in je zak en geef hem niet meer af.
2. Een stuwband kun je het beste aan een arts vragen en als die er geen op zak heeft, kun je een handschoen om de arm van een patiënt binden om te stuwen.
3. Desinfecteren van bloeddrukmeters en saturatiemeters, e.d. voordat je er mee naar een volgende patiënt gaat is taboe. Dat gebeurt hier gewoon niet.
En zo gaat de lijst nog wel even verder. Het komt er dus op neer dat ik veel zal moeten gaan improviseren.
Op woensdag (mijn tweede stagedag) regende het 's ochtends ontzettend hard. Zo hard dat Jana en ik in een korte broek en slippers op de fiets zijn gestapt met het idee dat we ons in het ziekenhuis wel om zouden kleden. Dit was maar goed ook, want eenmaal aangekomen bij het AZP waren we helemaal doorweekt. We gingen de kleedkamer in om ons daar om te gaan kleden. Ik ging even op een stoel zitten mijn schoenen vast te maken en Jana stond bij een grote lockerkast. Ik zat nog geen tien seconden op de stoel of de lockerkast viel bovenop mij, recht op mijn schouder. Dat was behoorlijk pijnlijk. Ik werd gelijk nagekeken door een arts en ik kreeg een pijnstiller. Wat een begin van de dienst dacht ik nog bij mezelf.
Ik stond ingedeeld bij de triage. Nadat er drie patiënten getrieerd waren, gaf de verpleegkundige aan dat ik mijn eigen patiënt mocht triëren. Dit betekende ook dat ik zelf de patiënt uit de wachtruimte moest halen. Ik kreeg een papiertje in mijn handen gedrukt met de naam van de patiënt erop. Ik stond in de opening van de schuifdeuren en riep de naam (voor zover dat mogelijk was, aangezien het heel ingewikkeld gespeld was). Niemand stond op, dus dan ga je nog maar een keer roepen. Dit keer stond er iemand op die vroeg of ik soms meneer X bedoelde. Dus ik zei heel voorzichtig: "Ik denk het wel ja." Al die lastige namen zijn wel even wennen, maar het ging gelukkig erg goed. Het was een tijd erg rustig in de triagekamer, totdat er een jongen naar mij toe kwam en mij een boterhamzakje in mijn handen drukte met "iets" er in. Ik had werkelijk geen flauw idee waar ik naar stond te kijken. Toen zei de jongen ineens: "Dat is mijn teen." Ik schrok er een beetje van en ik twijfelde of ik het goed verstaan had. Het was immers een jongen van 13 jaar oud. Hij had zijn teen geamputeerd met een bijl. Ik wist echt niet wat ik hoorde. Blijkbaar is alles mogelijk hier in Suriname.
Op de derde dag stond ik wederom ingedeeld bij OBS achter. Het was erg rustig en daarom mocht ik een keer met de ambulance mee uitrukken. Dit was ontzettend leuk om mee te maken. De ambulances worden hier namelijk niet vanuit een centrale meldkamer ingezet, maar vanaf de SEH zelf. De ambulances zelf zijn ook heel anders. Je zou het kunnen vergelijken met een busje wat iemand zelf heeft omgebouwd tot ambulance. Er zijn niet veel materialen aanwezig, het is vies en de muggen zitten overal. Daarnaast zijn er achterin geen gordels aanwezig waardoor je als het ware door de hele ambulance geslingerd wordt in een bocht.
Het is echt nog wel even wennen, maar ik heb er nu al ontzettend veel plezier in. Morgen begin ik aan mijn tweede week en ik hoop dat ik net zo veel te zien en te doen krijg als de afgelopen week.
Groetjes vanuit het warme Suriname,
Anniek
Mijn eerste stageweek zit erop en ik wil jullie graag vertellen wat ik tijdens deze week allemaal meegemaakt heb. Ik heb van alles en nog wat gedaan op het gebied van handelingen uitvoeren en ik heb ook wat pech gehad. Wil je weten waar dit over gaat, lees dan verder.
Mijn eerste dag op de SEH in het AZP was erg leuk. Ik heb kennis gemaakt met verschillende collega's en ik heb een korte rondleiding gehad. Ik was ingedeeld bij de observatieruimte achter (OBS achter). Hier stond ook een andere Belgische stagiaire, Greetje, ingedeeld. Zij liep hier al bijna vier weken stage. Greetje heeft mij op sleeptouw genomen en mij laten zien waar ik de meeste dingen kan vinden. Helaas is het wel zo dat nagenoeg niets een vaste plaats heeft binnen de SEH. Het is dus eigenlijk zoeken naar een speld in een hooiberg als je iets dringend nodig hebt. Ik heb ook wat tips van haar gekregen over de gang van zaken op de SEH:
1. Als je een vacutainer vindt, stop hem dan in je zak en geef hem niet meer af.
2. Een stuwband kun je het beste aan een arts vragen en als die er geen op zak heeft, kun je een handschoen om de arm van een patiënt binden om te stuwen.
3. Desinfecteren van bloeddrukmeters en saturatiemeters, e.d. voordat je er mee naar een volgende patiënt gaat is taboe. Dat gebeurt hier gewoon niet.
En zo gaat de lijst nog wel even verder. Het komt er dus op neer dat ik veel zal moeten gaan improviseren.
Op woensdag (mijn tweede stagedag) regende het 's ochtends ontzettend hard. Zo hard dat Jana en ik in een korte broek en slippers op de fiets zijn gestapt met het idee dat we ons in het ziekenhuis wel om zouden kleden. Dit was maar goed ook, want eenmaal aangekomen bij het AZP waren we helemaal doorweekt. We gingen de kleedkamer in om ons daar om te gaan kleden. Ik ging even op een stoel zitten mijn schoenen vast te maken en Jana stond bij een grote lockerkast. Ik zat nog geen tien seconden op de stoel of de lockerkast viel bovenop mij, recht op mijn schouder. Dat was behoorlijk pijnlijk. Ik werd gelijk nagekeken door een arts en ik kreeg een pijnstiller. Wat een begin van de dienst dacht ik nog bij mezelf.
Ik stond ingedeeld bij de triage. Nadat er drie patiënten getrieerd waren, gaf de verpleegkundige aan dat ik mijn eigen patiënt mocht triëren. Dit betekende ook dat ik zelf de patiënt uit de wachtruimte moest halen. Ik kreeg een papiertje in mijn handen gedrukt met de naam van de patiënt erop. Ik stond in de opening van de schuifdeuren en riep de naam (voor zover dat mogelijk was, aangezien het heel ingewikkeld gespeld was). Niemand stond op, dus dan ga je nog maar een keer roepen. Dit keer stond er iemand op die vroeg of ik soms meneer X bedoelde. Dus ik zei heel voorzichtig: "Ik denk het wel ja." Al die lastige namen zijn wel even wennen, maar het ging gelukkig erg goed. Het was een tijd erg rustig in de triagekamer, totdat er een jongen naar mij toe kwam en mij een boterhamzakje in mijn handen drukte met "iets" er in. Ik had werkelijk geen flauw idee waar ik naar stond te kijken. Toen zei de jongen ineens: "Dat is mijn teen." Ik schrok er een beetje van en ik twijfelde of ik het goed verstaan had. Het was immers een jongen van 13 jaar oud. Hij had zijn teen geamputeerd met een bijl. Ik wist echt niet wat ik hoorde. Blijkbaar is alles mogelijk hier in Suriname.
Op de derde dag stond ik wederom ingedeeld bij OBS achter. Het was erg rustig en daarom mocht ik een keer met de ambulance mee uitrukken. Dit was ontzettend leuk om mee te maken. De ambulances worden hier namelijk niet vanuit een centrale meldkamer ingezet, maar vanaf de SEH zelf. De ambulances zelf zijn ook heel anders. Je zou het kunnen vergelijken met een busje wat iemand zelf heeft omgebouwd tot ambulance. Er zijn niet veel materialen aanwezig, het is vies en de muggen zitten overal. Daarnaast zijn er achterin geen gordels aanwezig waardoor je als het ware door de hele ambulance geslingerd wordt in een bocht.
Het is echt nog wel even wennen, maar ik heb er nu al ontzettend veel plezier in. Morgen begin ik aan mijn tweede week en ik hoop dat ik net zo veel te zien en te doen krijg als de afgelopen week.
Groetjes vanuit het warme Suriname,
Anniek
-
18 April 2016 - 08:58
Willem:
Anniek,leuk om jou verslagen te lezen van wat je allemaal heb meegemaakt.
Groetjes Willem.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
